See you next time!
Blijf op de hoogte en volg René en Suzanne
03 Mei 2014 | Rwanda, Kabgayi
En toen waren we ineens alweer een week in Nederland. Is ons spannende avontuur alweer voorbij. En zitten we alweer helemaal met ons hoofd in werk en leven in Nederland. Gek hoor.
Maar het verhaal van onze afscheidsavond verdient zeker een plaatsje op onze blog! Dus toch nog even een laatste stukje.
Donderdagavond was onze laatste avond. We hadden begrepen dat we met Piet, Anjo en Lieke ergens zouden gaan eten. Maar halverwege de dag werden we toch een beetje achterdochtig. Anjo en Lieke zaten irritant geheimzinnig te doen over wilde plannen en gekke cadeaus. Om 17.00 uur vroeg één van de verpleegkundigen ons of we met de eerste lichting meegingen of dat we later kwamen. Eerste lichting?!?! Hoeveel mensen komen er?!
We werden ontvoerd naar een restaurantje in Muhanga. Toen we de zaal binnenkwamen (onder luid gejuich en applaus) bleek dat het hele oogziekenhuis was uitgenodigd! 50 mensen! Eenmaal geïnstalleerd gaf de ‘ceremoniemeester’ om de beurt het woord aan iedereen die voor ons wilde speechen. Wel 6 of 7 mensen vertelden ons in Frans, Engels of Kinyarwanda dat ze René and ‘his wife’ Suzy zo gingen missen. Superlief! En toen waren we natuurlijk zelf aan de beurt. Eh.. stotter, stotter, niet voorbereid… bedankt, het waren 7 superweken!!
Dachten we dat we wel genoeg opgelaten in de spotlights hadden gestaan met al die speeches. Dat hadden we mis. We mochten ons vooraan in de zaal opstellen. De muziek ging aan en ‘collega’s’ kwamen in een rij aan-dansen en boden ons een heleboel cadeautjes aan. Een cowboyhoed van bananenbladeren voor René en een matchend tasje voor Suzanne. Souvenirs voor aan de muur, haarspeld en oorbellen. Heel mooi en superlief. John, de technicus waar René elke dag mee samenwerkte, had zelfs een cadeautje voor de moeder van René, omdat zij ook katholiek was. Als klap op de vuurpijl kreeg Suzanne een hoelahoep! Anjo heeft die in Kabgayi geïntroduceerd. Volgens Anjo wordt je enorm fit, slank en strak van hoelahoepen. Iedereen die langs kwam wilde even proberen. De meesten hadden de techniek niet meteen onder de knie, wat nogal hilarische taferelen opleverden. Suzanne was het na 2 weken oefenen ook nog niet helemaal gelukt, maar nu kregen we er één mee naar huis (en inmiddels lukt het!). René zegt dat ie t nut er nog niet van inziet, maar staat stiekem soms ook te oefenen.
Het was een hele gezellige avond, lekker gegeten, en heel veel gedanst! Op z’n Rwandees!
Het waren 7 prachtige weken, volop genieten! We hebben veel kunnen doen, maar vooral ook veel geleerd en gezien. Én we hebben al beloofd dat we terugkomen. Alleen nog even plannen en sparen…
Maar het verhaal van onze afscheidsavond verdient zeker een plaatsje op onze blog! Dus toch nog even een laatste stukje.
Donderdagavond was onze laatste avond. We hadden begrepen dat we met Piet, Anjo en Lieke ergens zouden gaan eten. Maar halverwege de dag werden we toch een beetje achterdochtig. Anjo en Lieke zaten irritant geheimzinnig te doen over wilde plannen en gekke cadeaus. Om 17.00 uur vroeg één van de verpleegkundigen ons of we met de eerste lichting meegingen of dat we later kwamen. Eerste lichting?!?! Hoeveel mensen komen er?!
We werden ontvoerd naar een restaurantje in Muhanga. Toen we de zaal binnenkwamen (onder luid gejuich en applaus) bleek dat het hele oogziekenhuis was uitgenodigd! 50 mensen! Eenmaal geïnstalleerd gaf de ‘ceremoniemeester’ om de beurt het woord aan iedereen die voor ons wilde speechen. Wel 6 of 7 mensen vertelden ons in Frans, Engels of Kinyarwanda dat ze René and ‘his wife’ Suzy zo gingen missen. Superlief! En toen waren we natuurlijk zelf aan de beurt. Eh.. stotter, stotter, niet voorbereid… bedankt, het waren 7 superweken!!
Dachten we dat we wel genoeg opgelaten in de spotlights hadden gestaan met al die speeches. Dat hadden we mis. We mochten ons vooraan in de zaal opstellen. De muziek ging aan en ‘collega’s’ kwamen in een rij aan-dansen en boden ons een heleboel cadeautjes aan. Een cowboyhoed van bananenbladeren voor René en een matchend tasje voor Suzanne. Souvenirs voor aan de muur, haarspeld en oorbellen. Heel mooi en superlief. John, de technicus waar René elke dag mee samenwerkte, had zelfs een cadeautje voor de moeder van René, omdat zij ook katholiek was. Als klap op de vuurpijl kreeg Suzanne een hoelahoep! Anjo heeft die in Kabgayi geïntroduceerd. Volgens Anjo wordt je enorm fit, slank en strak van hoelahoepen. Iedereen die langs kwam wilde even proberen. De meesten hadden de techniek niet meteen onder de knie, wat nogal hilarische taferelen opleverden. Suzanne was het na 2 weken oefenen ook nog niet helemaal gelukt, maar nu kregen we er één mee naar huis (en inmiddels lukt het!). René zegt dat ie t nut er nog niet van inziet, maar staat stiekem soms ook te oefenen.
Het was een hele gezellige avond, lekker gegeten, en heel veel gedanst! Op z’n Rwandees!
Het waren 7 prachtige weken, volop genieten! We hebben veel kunnen doen, maar vooral ook veel geleerd en gezien. Én we hebben al beloofd dat we terugkomen. Alleen nog even plannen en sparen…
-
03 Mei 2014 - 13:27
Ton En Jopie:
We genoten van jullie blogverhalen. Ook een beetje nostalgisch omdat we 45 jaar gelden (jaja) er ook waren voor 4 jaar. We krijgen de indruk dat jullie al een week thuis zijn en dat de ziel wat later komt, maar dat komt wel! -
03 Mei 2014 - 19:10
Daan:
Mooi verslag en fijn dat jullie weer heelhuids op de neerlandse klei staan :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
