Hoogspanning

Hij staat! Eén zondagje moest het ziekenhuis het zonder stroom doen, en de spanningsstabilisator was geïnstalleerd! En hij werkt ook nog. Dat mag ook wel, na alle moeite die het gekost heeft. Twee dagen op jacht, hem meegenomen vanuit Oeganda. Nog een dag winkelen voor al het materiaal dat nodig was voor het aansluiten… Maar de spanning is keurig, tussen de 210 en 220 Volt! Dat zal een hoop opgeblazen machines schelen de komende tijd. (‘Dus je bent ook elektricien, René?’) Ook heeft René de kast waar de Rwandese netstroom binnenkomt gereorganiseerd. Dus vanaf nu is de kans dat je geëlektrocuteerd wordt als je het deurtje opendoet een stuk kleiner! (Zie voor- en na-foto’s)

Verder blijft René lekker MacGyveren. De focus van een operatiemicroscoop en een phaco-machine gemaakt, de slijpmachine voor brilglazen geïnstalleerd, de gassterilisator gerepareerd, een operatie bed aangepast dat niet in de OK paste, waterleiding aangelegd (‘dus je bent ook loodgieter, René?’). Etc etc…

De afgelopen weken zijn we bezig geweest met een muurschildering in de kinderzaal van het ziekenhuis. Hij was heel ongezellig, maar een paar uur bezigheidstherapie later, is ie af! Trots! Zie foto’s. Het nijntje met de blauwe zonnebril moet een kindje voorstellen dat op de zaal ligt. Het is een meisje met retinoblastoom die nu bezig is met chemokuren. Een schetig, bijdehand meisje met een blauwe zonnebril, waarmee ze zich helemaal diva voelt. De reden dat nijntje een zonnebril nodig had is omdat Suzanne de ogen nogal groot had gemaakt, waardoor het een beetje horror-terror nijntje was geworden. Hij leek een beetje op het scream-masker… Niet helemaal op z’n plek op een kinderkamer :)
Afgelopen weekend is weer een nieuwe mzungu gearriveerd, Lieke. Zij is orthoptiste, en komt 3 maanden hier werken. Ze heeft een ruimte tot haar beschikking waar ze kan werken. Maar hij is nog heel saai en leeg. Dus… meer muurschilderingen staan al op de planning!

Vorige week was het de week van nationale rouw. Ter herinnering van de genocide, die precies 20 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Een heftige week voor de Rwandezen. Elke middag werden er bijeenkomsten georganiseerd, die voor iedereen verplicht zijn. Hier worden verhalen verteld, met als doel: nooit vergeten. “Never again” is de slogan die overal staat. We hoorden van mensen die er waren dat dit hele heftige bijeenkomsten zijn en dat veel mensen flauw vallen of hysterisch worden. Het moeilijke is, dat daders en slachtoffers allemaal bij elkaar zijn, en samen verplicht moeten rouwen. Dit geeft eerder meer dan minder onrust onderling. Naast heel veel Tutsi’s, tegen wie de genocide gericht was, zijn er ook veel Hutu’s vermoord. Als ze minder extremistisch waren, of als ze Tutsi’s hielpen bijvoorbeeld. Maar het verlies van deze mensen mag niet benoemd worden. Ze herdenken immers de genocide tegen de Tutsi’s, en dan kunnen de Hutu’s, de daders, niet herdacht worden. Maar dit is heel moeilijk voor nabestaanden van overleden Hutu’s.

Afgelopen weekend waren we bij Lake Ruhondo. Dit moet toch minstens in de top10 van prachtigste plekken van de wereld staan. Een schitterend meer, met 5 vulkanen rondom. De toppen van de vulkanen verschuilen zich helaas graag in de wolken, dus die konden we net niet zien. We verbleven in een klooster, omdat het een hele mooie locatie en goed betaalbaar was. Heel bijzonder, want we ‘mochten’ meedraaien in het ritme van de nonnen. Er was 1 Poolse mzungu, die als een soort koning behandeld werd door 20 Rwandese vrouwen. Heel grappig. Al snel na aankomst werden we aan een kruisverhoor onderworpen: Ben je christelijk, ben je gedoopt, bij welke kerk hoor je… Maar allemaal heel lief en goedbedoeld. Als klap op de vuurpijl werden we bij de laatste maaltijd enigszins voor het blok gezet. Wij mochten bidden, het Onze Vader in het Nederlands. Eueuhh shit… hoe ging ie ook alweer… Maar een heerlijk weekend gehad. Een prachtige wandeling gemaakt, de berg af, naar het meer. Natuurlijk weer met een gevolg van 20 kinderen. Ze vonden ons heel leuk en interessant vinden, maar toch ook best een beetje eng. ’s Avonds hebben we, hoe toepasselijk, de Sound of Music gekeken!  Verder gezellig gekletst met hele aardige nonnen. Ze reden zelfs nog een eind met ons mee, om ons de weg uit het afgelegen plaatsje te wijzen.

Maar het einde van ons avontuur komt in zicht. Over ruim een week zitten we alweer in het vliegtuig terug naar Nederland. Op koningsdag nog wel! Erg jammer om te gaan, er is hier nog genoeg te beleven. Er lijkt hier een onuitputtelijke bron van kapotte machines te bestaan waar René mee kan spelen. Maar ook altijd weer lekker om straks weer thuis te zijn!